11. december 2021

Ein varði í søgu felagsins

Sáttmálin verður undirskrivaður av formanninum og borgarstjóranum 
Mynd: Faroephoto

Tað var stór hending fyri Føroya Ríðingarfelag, tá felagið í gjár undirskrivaði sáttmála við Tórshavnar Kommunu um víðkan av økinum hjá felagnum í Havnardali. Økið hjá felagnum verður víðka við áleið 50.000 fermetrum.

Tað var borgarstjórin, Heðin Mortensen ið skrivaði undir fyri kommununa og fyri Føroya Ríðingarfelag, var tað formaðurin Brandur í Dali.

Felagið fekk heilt afturi í 1977, økið frá býráðnum í Havnardali at byggja fjós og til annað virksemið hjá felagnum, hetta var lutvíst gjørt fyri at fáa rossini út úr býnum, har tey stóðu í kjallarum og lítlum fjósum millum hús. Hetta eyðnaðist sera væl og nú eru eisini onnur feløg lagst afturat úti í Havnardali, bæði annað reiðfelag og skótar. 

Felagið hevur í nógv ár stríðst fyri at fáa víðari karmar, soleiðis at til ber hjá verandi og nýggjum limum at byggja sær fjós til rossini á økinum, eisini er ætlanin at bøta og útbyggja verandi ríðibreytir. 

Tískil kemur nýggji sáttmálin við Tórshavnar Kommunu sera væl við, felagið hevur sett bygginevnd sum bururav arbeiðir við at fremja verkaætlanina við nýggjum fjósum og ríðibreytum.  

Bíðilistin til at byggja nýggj fjós er langur og er vónin at hetta arbeiði kemur í gongd í 2022. 

Nevndin í felagnum vónar at hetta kemur at vera enn ein varði í søgu felagsins, ið var stovnað longu í 1943.




5. december 2021

Ríðiskeið 13-17 desembur


 

2. december 2021

Til minnis um merkismann


Gjørdist ikki sørt skakkur tá eg leygardagin, staddur á kajini í Hirtshals, í bíðirøðini til Norrønu fekk deyðsboðini um Petur Nolsø.

Ikki tað, Petur var eingin ársungi, og man visti, at hann seinnu árini ikki var heilt so birgur sum fyrr. Men Petur var ein maður, man lætt gjørdist góður við, tí vóru boðini tung.


Nógv kallaðu Petur fyri Føroya besta sølumann. Og teimum kann eg bara taka undir við ! Tær gávurnar vóru viðføddar, men tær vóru eisini nýttar á ein góðan og ofta stuttligan hátt. Tá Petur koyrdi runt og seldi, spurdi hann ikki kundarnar um teir skuldi hava okkurt. Hann spurdi hvussu nógv teir skuldi hava. Men hann gjørdi hetta á ein hátt, har eingin føldi seg snýttan, og øll gjørdist í góðum lag tá Petur kom at vitja.


Hendan sølan vaks ár um ár. Ikki tað, eg havi varhugan av, at hann arbeiddi ikki fyri at ríka seg upp, hetta var bara ein máti hjá honum at kunna gera tað honum dámdi. Hetta at ferðast og vitja fólk. Og so ikki minst, at kunna hava djórini og alt annað hann hevði uppi undir Ternuryggi, tað var hetta Petur livdi fyri. Hann var mitt í verðini, tá hann fekk vitjan og fekk høvið at vísa fólki djórini, stásiligu umstøðurnar og ikki minst savnið, sum er samanbygt við fjósið. Petur var søguglaður maður, serliga bar hann tokka til Napoleon Bonaparte og Nólsoyar Páll, viðhvørt hugsaði eg, at hann í savninum droymdi seg burtur í tíðina teir báðir livdu. 


Meini eg var við seinasta felagsríðitúrin Petur var - Hetta eru longu nøkur ár síðani. Poul Mohr var eisini sín seinasta felagstúr tann dagin. Leiðin gekk norður undir Stiðarkoppar, veðrið var frálíkt, kavi, stilli og sól. Og teir báðir garpanir hugnaðu sær óført - Hetta sjálvt um teir, hvør í sínum lagið, vóru argir um at teir skuldu hava hjálp at koma í saðilin. Tá teir vóru komnir upp á rossið, vóru teir tó sum tveir sprelskir unglingar. 


Petur var góður við ríðifelagið, sat eisini eitt skiftið í nevndini - Hann spurdi javnan hvussu gekk, og um hvat gekk fyri seg í Havnardali. Men tað kom tó ongantíð uppá tal hjá honum, at hansara ross skuldi út í Havnardal, tey vildi hann hava við hús. Tá felagshúsið kom upp á sinnið og fyrsta veitslan var hildin har, var Petur sjálvandi við. Felagið var tá spert fíggjarliga. Íløgan í húsini var stór, og til veitsluna var ikki ráð at keypa borðbúnað. So tað var brúkt plastikbestik - Hetta dámdi Peturi lítið, men heldur enn at gera nakað hóvasták, gav hann aftaná veitsluna, felagnum eitt komplett sett av Victorinox borðbúnaði. Soleiðis var Petur - Felagið brúkar enn hetta settið. Rímiligt er fylt uppá síðani, men tað fer altíð at vera gávan frá Peturi, sum vit brúka, tá vit fara til borðs í felagshúsinum.  


Petur var so nógv annað enn reið,- og sølumaður. Hann var vágbingur, mentanar,- vertskaps,- og tjóðveldismaður, umframt at vera vinar, familju, barnakærur, og so mangt annað, als ikki neyðturviliga í hasari raðfylgju.


Tað er nógv man kundi fortalt um Petur, men eg vil við hesum orðum, vegna Føroya Ríðingarfelag, takka Petur Nolsø fyri hansara tøk fyri felagið, og mangar góðar løtur, bæði í haga, í álvara og í vertskapið. Samstundis vísa vit við hesum, djúpastu samkenslu til døturnar Anniku, Tinu og Ruth við familju, Katrin og døturnar við familju og øðrum ið stóðu Peturi nær. 


Friður verið við minninum um merkismannin og vininum Petur Nolsø


Brandur